आनंदाचे डोही...!

आनंदाचे डोही ..!

‘Happiness is ‘.... हे , ते ,बरंच काही बाही! कोणासाठी उशिरापर्यंत झोपणं, कोणासाठी सोमवारी अचानक सुट्टी मिळणं, कोणासाठी मनसोक्त हुंदडण, तर कोणासाठी आणखी काही. म्हणजे काय आहे सध्या social networking च्या जमान्यात तर बहुतेक मंडळी आपापला आनंद खूप छोट्या छोट्या पण त्या क्षणासाठी, किंवा त्या विविक्षित व्यक्तीसाठीच्या गोष्टींमध्ये शोधताना दिसतात. मजा येते अशा गोष्टी वाचायला , बघायला, आणि हेही लक्षात येतं कि खूप काहीतरी मिळवल्यानंतरच आनंद व्हावा , किंवा तो जाहीर करावा असा काही नियम नाहीये किंवा अशा काही अलिखित नियमाच्या विरोधातील हे मजेशीर बंड नक्कीच सुखद आहे.  “Keep it simple  silly “ असं म्हणत म्हणत आपण आयुष्य आणि जगणं दोन्हीही बदलतोय. पण हे खरंच इतक्या सहजतेचं आहे कि केवळ आपल्या सोईच्या गोष्टींसाठीच तर सहज, सोप्पं वागतोय असं तर नाही ना..!किंवा काही नकोसे विषय, भावना किंवा नाती टाळण्याची हि पळवाट आहे का ..!??

अचानक मला का असे प्रश्न पडले , तर सांगते ..

आनंदाची व्याख्या हि खरेतर ज्याची त्याची वैयक्तिक. म्हणजे सामुहिक प्रकारे आनंद मिळवण्याचे लौकिकार्थाने रुजू झालेले काही प्रकार वगळता , आनंद म्हटलं कि तो माझा –माझा असं थोडंफार तरी चित्र नक्कीच दिसतं. पण मला आनंद होतो म्हणजे नक्की काय होतं? छान वाटतं, समाधानी वाटतं कि आपण राग न येणे , चिडचिड न होणे , वैताग  न वाटणे , किंवा साधारणच बोअर न होणे या स्थितीला आनंद म्हणतो..!!?  पडला ना प्रश्न..!

पडलाच पाहिजे. साधारण वैचारिक लोकांना तरी नक्कीच!

मला अगदी मागच्या काही दिवसांपूर्वी एक अतिशय दुर्मिळ संधी मिळाली. मी दुर्मिळ याचसाठी म्हणते कि मला खात्री आहे कि हे वाचणाऱ्या कमीत कमी ८० % लोकांना तरी अशी संधी नक्कीच मिळाली नसणार..! ती म्हणजे ,एका प्रतिष्ठित ठिकाणी, तितक्याच काही प्रतिष्ठित लोकांपुढे माझ्या स्वतःच्या कामाविषयी किंवा विषयाविषयी सादरीकरण करण्याची.  पण यात विशेष असे काय ? नक्कीच काहीच नाही. हि तर आता अतिशय सर्वसामान्य बाब झालेली आहे. पण विशेष असे कि हे सादरीकरण करताना माझी स्वतःची आई त्याठिकाणी उपस्थित होती!  त्याचं काही मंडळींच्या समवेत तीही लक्षपूर्वक माझी डॉक्टर असलेली लेक काय आणि कशी बोलत आहे हे मनापसून ऐकत होती ! अगदी पापणीही न लवू देता. बर तिला इंग्रजी या विषयाचे सोयारेसुतकही नाही. मी काय विषय मांडतीये हे हि तिला कदाचित कळले नसते , परंतु मी दाखवत असलेल्या slides वरून तिने संदर्भही लावले होते आणि अंदाजही बांधले होते , कि मी काय बोलतेय , कशाविषयी बोलतेय. जेंव्हा सादरीकरण पूर्ण झालं तेंव्हा झालेला टाळ्यांचा कडकडाट यापेक्षा माझ्याही नकळत मी तिच्या तिथल्या उपस्थितीने खरेतर भारावून गेले होते. अचानक डोळ्यांसमोरून शाळेतले दिवस तरळून गेले .

माझं माध्यम मराठी. त्यामुळे माझा अभ्यास बहुतेक वेळा माझी आईच घ्यायची. अभ्यासापेक्षा माझ्या सर्वांगीण विकासाकडे तिचे पूर्ण लक्ष असायचे. अगदी बालवाडीत असल्यापासून सुरुवातीला तिच्या इच्छेमूळे, आणि नंतर तिने नेटाने घेतलेल्या परिश्रमांमुळे, वक्तृत्व स्पर्धा, वाद-विवाद स्पर्धा , नाटक, उस्फुर्त भाषणे , चर्चा , संवाद इत्यादी  अनेक प्रकारात आवड निर्माण झाली आणि त्यामुळे कोणतीही स्पर्धा असो अथवा इतर काही ते गाजवायाचंच  अशी उर्मी हि निर्माण झाली आणि पुढे पुढे त्याची सवयही . आईचं या सगळ्यांसाठी सराव करून घेणंही किती सवयीचं झालं होतं हे तेंव्हाच कळालं जेंव्हा माध्यम मराठी मधून इंग्रजीत बदललं गेलं , आणि आता केवळ स्वतःवर विसंबून  राहण्याशिवाय गत्यंतर न्हवतं..! पण त्याचीही सवय तिनेच लावली होती. घट्ट पकडून ठेवलेला हात कधीच मोकळा सोडून तिने आत्मविश्वासाने मला माझ्याही नकळत खूप पुढे जाऊ दिले होते. तिच्याही पुढे , तिच्या माझ्या नात्याच्याही पुढे , आईमध्ये असणाऱ्या स्त्रीसुलभ काळजी च्याही पुढे , आणि कित्येक बुरसट संकल्पना आणि विचारांच्या पुढे . तिच्यासोबत कधीही गुदमरलं नाही मला. पुढे मी माझं क्षेत्र निवडलं, जोडीदार निवडला , प्रत्येकाची मुभा दिली तिने.  एक माध्यम बदलले मात्र बऱ्याच गोष्टी बदलल्या. माझं असं विश्व तयार झालं,होऊ लागलं. आणि यामध्ये बरीच वर्षे माझ्याकडूनही त्याच त्याच चुका घडल्या ... आपल्या घरतल्या मंडळींना गृहीत धरण्याच्या..! यामध्ये दुर्दैवाने वरचा क्रमांक अर्थातच आईचा ! दुर्दैवाने सोयीस्कर रित्या माझा खरा जोडीदार असणारी आई , मला सर्वार्थाने समजून घेणारी आई अचानक मला अडचण वाटू लागली , तिचे विचार ,तिची काळजी अनाठायी आहे असे वाटू लागले. तिचे बोलणे टोचू लागले , नकोसे वाटू लागले. आणि मग मीही ‘happiness is ..’ या जगातील एक आत्मकेंद्री व्यक्ती बनले. सुदैव इतकेच , तिचे माझ्यावर असणारे संस्कार असतील किंवा माझे असणारे शिक्षण आणि वाचनातून आलेले वैचारिक धन यापैकी कशानेही किंवा प्रत्येकाला असणारी सद्सद्विवेकबुद्धी कदाचित..या फसव्या जगातून माझी मात्र लौकर सुटका झाली..! मग मात्र मी कायमचीच खुणगाठ बांधली , कि शक्य तितके मी यांना दुखावणार नाही , आईला तर नाहीच नाही. पण आजही नकळत बऱ्याचवेळा ती माझ्याकडून दुखावली जाते , फरक इतकाच कि त्याची तीव्रता आता उरलीच नाही..!

पण त्यादिवशी जेंव्हा माझी आई अभिमानाने माझ्यासाठी उभी राहून टाळ्या वाजवून , माझे कौतुक करत होती तेंव्हा मात्र मला मी आत्ताच कथाकथन स्पर्धेत उत्तम कथा सांगून पळत –पळत आईकडे जाणार आहे असं खूपच प्रकर्षाने आतून वाटलं , आणि त्याचं क्षणी मी जगातील अतिशय मोजक्याच सुदैवी लोकांपैकी एक असल्याची जाणीवही झाली. वयाच्या चौतिसाव्या वर्षी जर आईकडून पावती मिळत असेल तर यापेक्षा नक्कीच कोणताही मोठ्ठा आनंद नाही असा साक्षात्कार म्हटला तरीही चालेल, पण मला झाला..! आणि मग मात्र आनंद म्हणजे काय आणि तो नक्कीच वैयक्तिक नाही हे कायमचं आणि पूर्ण समजल . मला नाही वाटत कि मला जे काही त्यादिवशी गवसलं ते कधीही हिरावून घेण्यासारखं आहे. ते खूप दुर्मिळ आहे. मला हेही माहित आहे, कि हि संधी फारशी कोणाच्याही वाट्याला चालून येत नाही. त्यादिवशी आणि आजही स्वतःविषयी सार्थ अभिमान वाटला. त्यामुळे आई हे फक्त तुझ्यासाठी ..!!!

                                    उर्जिता  

    

  

शाईपेन...!!

शाईपेन...!

तीन..

मला आकर्षण असायचं ते पारदर्शक काचेच्या पेनाचं. त्याच्यामधून आरपार दिसणाऱ्या शाईचं..! पण हे वादाचे मुद्दे होते, निवडीचा हक्क मुलांना असं समीकरण फारसं नव्हतं! पण हे कधी बालक आणि पालक यांच्यातले वादाचे मुद्दे झाले नाहीत.

        कित्येक वेळा लिहिता लिहिता पेनाची निब तुटायची, ती बदलणं हे काम सुरुवाती सुरुवातीला जिकिरीचं वाटणारं, नंतर अगदी सराईतपणे व्हायचं. त्यावेळेला पेनाच्या पुढचा उघडा बोडका भाग बघताना जादू आहे असं वाटायचं. तुटणारी नीब यासोबतच गळणारं पेन हि आणखीन वेगळीच समस्या... बऱ्याच वेळा चांगल्या न आलेल्या अक्षरासाठी या पैकी काहिही किंवा खुद्द पेनच जबाबदार ठरवलं जायचं.

एक मोठी गम्मत मला आठवतेय.. ती म्हणजे पेन बिघडलय, खराब झालय असं वाटलं की भरपूर आनंद व्हायचा. एखादा किल्ला सर केल्याच्या आवेशात हे घरात सांगितलं जायचं पण त्याची पालकांकडून खातरजमा व्हायची. तिथे मात्र मला पेन नेहमी एखाद्या चुकार लहान मुलासारखं वाटायच. त्याचं बिनसलंय, ते खराब झालंय असे म्हणताच वडील, काही चिठोऱ्या, कागद पुढे करून सांगायचे... हं लिहून दाखव...! तेंव्हा नंतर, किती वेळा लिहिता लिहिता बंद पडतं, शाई शिंपडावी लागते, रेघोट्या ओढाव्या लागतात अशी तक्रारीची अखंड टकळी चालू असतानाच तेच ते बिघडलेलं पेन सरळ सरळ दल बदलून वडिलांच्या गटात सामील होऊन त्यांचा धाक असल्या प्रमाणे सुतासारखं सरळ लिहायला लागायचं. त्याच्या कडे अतिशय मोठ्या अविश्वासाने बघताना आणि पुन्हा वडिलांकडे मी अतिशय खरं सांगतेय या आविर्भावाने बघताना गोंधळून त्रेधातीरपीट उडायची आणि पेनाचा इतका म्हणून राग यायचा! असे त्यावेळेसही आणि अजूनही मला वाटते कि ते खोडकर, हसत पुन्हा कम्पासात विराजमान होताना म्हणायचं... कशी जिरवली.. !!

पण मग अचानक अगदी न मागता एखादं नवीन पेन जेव्हा आणून दिलं जायचं, तेव्हा मात्र या जुन्याच पेनाबद्दल ओढ वाटायची. त्याला आपल्या शालेय दिनक्रमातून बाहेर टाकण्याची कल्पनाही सहन व्हायची नाही. परंतु कधीतरी नवीन हे जुन्याने बदललंच जायचं आणि मग जुनं पेन खोलीतल्या एका कोपऱ्यातल्या कप्प्यात, सर्व जुन्या पेनांसाठी केलेल्या खास जागेमध्ये ,शांतपणे जीर्णशीर्ण म्हाताऱ्या माणसाप्रमाणे, त्याच्या इतर सवंगड्यां-सोबत पडून राहायचं. रोज त्याच्या कडे न चुकता बघणे, त्याला साफ करून ठेवणे हे अनंत काळापर्यंत चालायचं. आणि ते अडगळीत जाऊ नये अशी पुरेपूर काळजी घेतली जायची. काहिही झाले तरी कित्येक निबंध स्पर्धा, हस्ताक्षर, शुद्धलेखन स्पर्धा आणि परीक्षा यांचं ते वादातीत साक्षीदार आणि साथीदार..! कुणाचेही अस्तित्व इतक्या पटकन नाकारणे आणि त्याची जागा दुसऱ्या कुणीतरी घेणे हे तेंव्हाही शक्य नव्हतं आणि आताहि नाही.....!

नवीन पेन ऐटीत कम्पासात बसायचं. त्याची ओळख सगळ्यांना करून द्यायची आहे आणि ते छान पैकी मिरवायचे आहे याच विचारात दुसरा दिवस कधी एकदा उजाडतो याची वाट पहात कधीतरी झोप लागायची आणि मग स्वप्नात.... सगळे जुने पेन, रेषांचे, रंगीत, फेर धरून नाचायचे आणि मध्यभागी मान वर करून टेचात उभं असायचं नवीन कोरे पेन..! 

शाईपेन...!

शाईपेन...!

दोन..

 माझी मराठी शाळा ,अक्षर, भाषा ,शिक्षक, वर्ग, मित्र-मैत्रिणी आणि या सगळ्यांसोबत मनात दडलेल्या आणि कधीही पुसता न येणाऱ्या काही आठवणी. थोडयाशा फिकट नक्कीच झालेल्या , जसं शाइपेनातली शाई संपत आली की, होतं ना तसंच काहीसं....

           ............................................................................................. 

            माझी आणि अक्षरांची तोंडओळख अर्थातच पाटी पेन्सिल पासून होऊन कार्यक्रम प्लास्टिकच्या फिकट हिरव्या ,गुलाबी रंगाच्या अक्षरे गिरवण्याच्या स्लेट आणि शिसपेन्सिल यांच्यापर्यंत आला होता. वळणदार आणि घोटीव अक्षरासाठीची हि पाटी घराघरात असायचीच. आणि हो मुलं कितीही असली तरी पाटी मात्र एकच असायची..!

          त्याच्याबरोबरीनेच, थोडंसं पुढे मागे ,टाक आणि शाई असं समीकरण चालू झालं . घरामध्ये वडिलांचा भर असायचा  की टाकाने लिहिता आलंच पाहिजे.आणि मग शुद्धलेखन आणि हस्ताक्षराचा घरात एक खेळ रंगायचा,एक छोटसं पान लिहायला बराच वेळ लागायचा , किती ते नाही आठवत , परंतु तोपर्यंत खाली खेळणाऱ्या मुलांचा मात्र एक डाव संपत आलेला असायचा.

इतक्या लहान वयात , गणपतीला व्यासांनी लेखनिक म्हणून ठेवून, महाभारत लिहून घेतलं, अशा कथा किंवा कालिदासाच्या कथा एव्हढंच काहीसं थोडंफार ऐकलेलं होतं. त्यामुळे ते टाकाचं शाईत पुनःपुन्हा बुडवून लिहिताना आपण कोणीतरी गणपती ,कालिदास असं श्रेष्ठ असल्यासारखं वाटायचं, आणि खूप मजा यायची!!

लाल रंगाच्या, जाड निबेच्या टाकानंतर , प्रवास शाईपेनवर आला , त्याच्याशी हातमिळवणी झाली आणि मग सुरु झाला तो खरा सोहळा..! दुसरी, तिसरीचं वय असेल. पेनानी घेतलेली कंपासातली जागा, त्यामुळे अचानक थोडे मोठ्ठे झालो याची खात्री वजा जाणीव . त्यावेळेस सगळ्यात पहिलं वापरलेलं , किंवा कदाचित सर्वच जण वापरत असतील असं पेन म्हणजे एअर-मेल ..! रंगीबेरंगी रेषांच्या नक्षीत किंवा साध्याच एका रंगात हे पेन मिळायचं. मग त्याच्याबरोबर शाईची दौत , आणि हो शाई भरण्यासाठीचा ड्रॉपर, सगळंच कसं अजब गजब असायचं.

एका इयत्तेतून दुसऱ्या इयत्तेत जाताना मग या वर्षी नवीन पेन मिळणार का अशी हुरहूर असायची.                  आमच्या घरी एक लोखंडी कपाट होत ,त्यामध्ये वडिलांचा एक कोट असायचा , त्याचा मोठ्ठा खिसा हे आमच्यासाठी खाजीन्याहून काही कमी नसायचं..! या खिशात छान छान फुलांच्या नवीन शिस्पेन्सिली, छान छान खोडरबर , आणि काही शाईपेन असायचे. याला हात लावायला अर्थातच मज्जाव. पण आम्ही हळूच कधीतरी, लपून छपुन, कोणकोणते पेन आहेत याची खातरजमा करून घ्यायचो , आणि आपापसात ठराव व्हायचा ,काळं तुझं ,लाल माझं असा.(मोठी भावंड अर्थातच त्यांचा ‘थोरपणा ‘ दाखवायची...!) या मध्ये चुलत, मामे ,मावस, अत्ते अशी सगळी भावंडं एकदिलाने सहभागी व्हायची, सुट्टीतला खाजीन्याच्या पाहणीचा आणि त्यानंतर लुटीचा महत्वाचा खेळ..! पण लूट कसली, आम्ही रोज फक्त त्यांना हातात घेऊन पाहून ठेवून द्यायचो.

सुट्टी संपली,निकाल लागलं कि मग मात्र अभिमानाने , घरी मागणी असायची, मला यावेळेस नवीन पेन हवंय . म्हणजे पुस्तकं मी वापरेन जुनी पण पेन नवीन हवंय..! अगदी घरातलं असलेलं नवीन दिलत तरीही चालेल..!.....

अरेच्चा.... एक बिंग फुटलं अशी जाणीव झाली कि पोटात गोळा यायचा...! 

शाईपेन...!

शाईपेन..!

एक..

आज उठावसंच वाटत नव्हतं..साहजिकच आहे , काल रात्री जागून ३ सिनेमे एका पाठोपाठ एक पहाटपर्यंत पहिले आणि शेवटी लाज वाटून (किंवा वयामुळे येणाऱ्या नकोशा पोक्तपणामुळे कदाचित..! )एका क्षणी निद्रादेवीची आराधना सुरु केली. त्यामुळे उठायला साहजिकच उशीर झाला ,पण चालतं  कधीतरी.. आणि उठल्यावर जर गरमागरम वाफाळता चहा आणि पोहे ; ते ही नवऱ्याने करून दिलेले तर ..! व्वा, क्या बात है!

   मस्त एक एक घोट घेत ,मी काल दुपारपासून अत्यंत सावत्र वागणूक दिलेल्या, माझ्या फोनकडे सरतेशेवटी बघितलं . माझ्या दात घासणे इत्यादी दिनाक्रमातील अबाधित दिनक्रम म्हणून WhatsApp  सुरु केलं. आणि मग मात्र वेगळाच प्रवास सुरु झाला .

     बरं, सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे मी जवळपास तीन एक वर्षानंतर निळ्या शाईच्या शाईपेनाने हे सगळं अतिशय जुनाट २००५ च्या डायरीत लिहित आहे.......!

     

हं ,तर वेगळा प्रवास तो असा कि एका अतिशय रसिक व्यक्तीशी मी बोलत होते , मनापासून गप्पा चालू होत्या , आणि बोलता बोलता मी त्याला म्हणाले , मला असं वाटत कि मी याच्यावर लिहायला पाहिजे. पडत्या फळाची आज्ञा असल्याप्रमाणे वीज गेली आणि मी गपगुमान मोबाईल बाजूला ठेवला .

      दिवाणाच्या उजव्या बाजूच्या छोटेखानी चोकलेटी रंगांच्या दोन खणात माझी बरीचशी दुनिया साठलेली आहे याचा अचानक स्मरण झालं. वरच्या बाजूला पेशंट्स साठी कायम लागणारी औषधं, ती बनवण्यासाठी लागणाऱ्या गोळ्या, डब्या , स्टिकर्स हे सगळं. खालच्या बाजूला अतिशय प्रेमाने आणि हट्टाने जपून ठेवलेल्या बऱ्याच गोष्टी म्हणजे हाताने बनवलेले book marks , काही विशिष्ठ आकारांचे पेपर होल्डर, लिखाणासाठीच्या अगणित छोट्या छोट्या वह्या, काही वेगवेगळ्या सुवासिक मेणबत्त्या, माझा चित्रकलेचा बोर्ड, खूप सारे रंग, ओईल पेंट्स, पोस्टर कलर्स,क्रेऑन्स ,रंगांनी पूर्ण अस्ताव्यस्त रंगलेली कलरिंग प्लेट , आणि हो कित्येक पुस्तकं, डायऱ्या..! सगळं काढून हाताळून , वास घेऊन निवांतपणे बघावा असं एका बाजूला वाटत असतानाच , दुसरीकडे मात्र अतिशय उतावीळपणे मी काहीतरी शोधत होते. बऱ्याच गोष्टी वर खाली झाल्या , आणि खालच्या खणात ,कोपऱ्यात वरच्या बॉक्स सकट जपून ठेवलेली एक शाईची बाटली शेवटी सापडली.! खूप जुनी, कधी आणली होती नक्की आठवत नव्हतं. मग दुसऱ्या आयुधाचा शोध, अर्थात शाईपेन , ते हि असंच निपचित पडलेलं सापडलं, ......तळीराम शांत झाला!

         एखादं अतीशय मौल्यवान काहीतरी सापडावं, असं मी त्या कॅमल च्या शाईच्या बाटलीकडे बघितलं, हळूच ती बाहेर काढली आणि तिचं झाकण उघडायला सुरुवात केली... मात्र... तोच परिचित आवाज , कुरकुर असा , थोड्याशा सुकलेल्या शाईचा, कानावर पडला आणि मला अचानक अत्ताच जिवंत झाल्यासारखं वाटलं. झाकण उघडलं, निळ्या शाईची बाटली होती, आणि शाई छान शाबूत होती. (आश्चर्यच खर तर.!) आता पुढचा किल्ला सर करायचा होता, शाईपेन होतं, ते घेतलं , उघडलं आणि शाई भरायला सुरुवात केली. ( पेनाला मराठीत ती पेन म्हणतात , की ते पेन म्हणतात...हे माझ्या दृष्टीने अजिबातच महत्वाचे नाही..! ) ज्यावेळी मी ते शाईत बुडवलं, तेंव्हा एक मोठ्ठा चित्रपटच अचानक समोर नाचू लागला.  निळ्या, काळ्या , जांभळ्या , लाल  शाईची कारंजं थुईथुई करू लागली. नजर भिरभिरू लागली, आणि त्या कारंजांच्या प्रत्येक थेंबात काहीतरी म्हत्वाचं गवसू लागलं....

                  

AIB take a back seat....!

Stuff you are going to watch now is filthy. (please think before you log in /or watch)

The warning which appears like a warning on the Pandora’s Box, not to open it..!

And the trap follows..

You go through it, you seem to enjoy it as if mesmerized by the content as you can't find it usual, so you go on till the end. And you get illusioned that you were enjoying it.

And why is so, because if you watch it again and over for couple of more times, you surely feel nauseating..!! As an enjoyable thing is repetitively the same and never nauseating..!

  yes that’s the reality of AIB Roast.

Neither I fall in the group of supporters who have lodged complaint against the entire AIB and the participants that day , nor I am a big fan of Tanmay Bhat and his ‘gang’. I am just an opined person who can’t tolerate any nonsense in the name of humor as well as in the name of culture.

I feel sorry for those who are complaining officially about AIB; acting as the moral inspector of the country or the entire culture, and tradition per say. Basically they are just interfering as an outsider. Making themselves look more like awkward and culturally confused masses .Because its baseless to have such complaints when the show is hosted privately , attended by almost 40 k people paying as high as 4k per ticket , and when it is on internet its going so viral that they have to remove it, for the same reason !

So creating a scene against the roast is like acting as an adamant child, but not thinking over and blindly following it will be like an imbecile, idiot..!  

  Now the fundamental question is , what does a humor mean? Humor is a great weapon in itself, it’s a peculiar rare art which very few people are blessed with. It needs a very strong gray matter and its due utilization!  It’s the essential aspect of literature. It is always amusing. It can be anything but the profanation!!!  And that’s where the AIB has crossed the line which turned a humorous act in to a hideous, and  vulgar one, and yes very cheap!

Taste is a subjective thing, agreed. But what kind of a liking allows one to be amused by forcefully cracked jokes pertaining to caste, creed, religions, or merely sexuality, one’s physical appearance, or color, or sexual preferences, libido, or love affairs ..!!?  It actually sounded like a pathetic, piteous brainless attempt of humor.

. Others, laughing over it are either clue less  why they are laughing , and what they are laughing about , or they are following the herd , in mere false assumption of keeping up with their so called cool quotient for sure, and the fear if they disagree to do so, they will be labelled as backward , orthodox chunks , irrespective of their age..!

Beyond this if filthier is better for some of them, then as I said, it is the personal choice.

  The AIB roast was actually well planned but majorly back fired event I would say ..! Basically as all know its an adaption of roasting concept , which dates back itself in the history at the year 1949

   They tried to make a nice cup of tea with the coffee beans..! Tried to copy down everything without understanding the ease which the other culture has , where being a rostee and a roster both are taken very casually , without any prejudices. Well and the fact was, AIB, the total show was based on assumptions, cracking down the basic concept of roasting, of being unbiased..!

   Neither using the F word thousand times or abusing in whatever language you know , doesn't count for entertainment nor demonstrating sexual postures in a teasing manner,  Guys you supremely lack in the quality and ease and here you all fail individually and as a performance . So rather than a comic act it just becomes a couple of hours full of abusing , sledging and laughing meaning less . Yes they did deliver few quality jokes , but so rare that it was like counting strands on a bald scalp..!

Any publicity is a good publicity , so , these guys are successful in that respect.., Bravo ..!  But I would definitely like to pause , think and decide what’s actually worthy to watch, discuss and to remember . I can compare this AIB roast only with those brainless family dramas appearing on our television, useless, brainless and deceiving! Giving a very unrealistic picture in every possible gaudy frame .

What more can be said when Karan Johar at the beginning of the show ,  himself said that an ambulance is needed after an  hour for his mother..! speaks it all..!

So Tanmay Bhat (who twitted after reaction to AIB Roast: kya repressive country hain yar..!) , its time to rethink who is repressive in real sense..!

#AIB   #Tanmay Bhatt   #Better India 

  

One more Tuesday please..!

 How wonderful can be an odyssey of a Death ; Journey of giving oneself not only to the death but carving  many lives out of it while walking insidiously towards it..! .; Tuesdays with Morrie  By Mitch Albom , the phenomenal book to experience, and to live with

                 I will emphasize on two prerequisites , please find an absolute your time for catching up with this one, and you have to be a bit unhurried with it ,to grasp it to the core . Mind it,  you tend to go back and re-read  few lines, pages.. or may be the entire episode.!

           It can be easily mislabelled as just another book in the self help category, but  its wonderfully worked up by Mitch Albom.  A very addictive book, you cant keep yourself away , once you have touched it . It was first published in 1997 in US, and reprinted till 2014.

            Book goes only with two main characters; Mitch ,who plays actually a  student in the book ;and who eventually takes us to the lecture rooms where the Morrie his coach is just being with him and teaching him through his gestures and talks, and we become the silent listener, follower  ,caretaker and at times The Morrie himself !  The marvelous thing about the book is , we get attached ourselves with both of them, and experience everything including the impending death as they do. Every Tuesday of Mitch converts ours and each wisdom note shared by Morrie becomes a guideline, for most of the time.  Though there are few facets or a few suggestions which one can differ about, but again that is personal.

                The book unveils the journey of Mitch from a youngster to a media tycoon as very practical person with possible proud assets. Then the  unexpected encounter with his long forgotten coach Morrie ,forces him to reach up to his soul ,discovering real him within !

About Morrie, just beyond words , his evolution as Morrie on a death bed with the non treatable disease called ALS, is actually a treatise of personal experience for the reader. Morrie becomes the magnanimous ,empathetic giver to those everyone around him , and his interactions with Mitch ,he looks upon and craves for, when he knows its a very vital thing to pass on, till his last breath!

Where they talk about love, fear death, marriage , family, regrets , self pity , detachment and so on. The author Mitch has beautifully handled these deep and heavy philosophical issues , in relatively easy  manner . Author has also managed and avoided rambling while writing and adjoining the other stories. So book becomes the pocket book , ready to be taken anywhere.

            It is also about the beautiful bond and relationship a coach or a mentor and a follower or disciple should actually share. The total selfless mentor, ready to unwind his wisdom box, without any games or codes running, is complimented by the truly surrendered learner, who prioritize this over everything . Who learns the greatness of the coach as every Tuesday passes  by, and becomes more receptive and grounded. This transformation which is made by just the  humble talks of a totally disabled fellow is very gradual ,  graceful and it becomes the strength ! This relationship lingers on.!

The connection with the book grows so strong that even we don’t want Morrie to die and  long for continuum of these Tuesdays !  when he dies , we surely feel a blankness ..! What a powerful writing..!

   It’s a true story which holds impression on you forever .!

   

Happy Aging

As I said how it feels like getting older !? The precise expression would be wow ,amazing  and shit..! 33 long years have been passed.. erased utterly.

 Aging should be  growing gracefully  equated to just getting older . The fact is you should feel awe once you start  the retrospection,  besides that’s the possible  way you can travel back in time zone.  

 The other day I had a patient , stating his age as 27 . And for that very moment I envied his age, and wished , if I could be 27 again..! And if  I could be granted those 5yrs back;  what would I modify ! ?  hmm; now looking back, yes I would definitely alter few things, first thing my extreme workaholic nature,  I would replace  those days when I had worked without passion , I would travel more , I would worry less especially about people and what they would think, I would love my self more,  so that I can reciprocate it, I would take the instantaneous decisions, without thinking much; I would respect myself to the fullest;  in short I will be the same person as I always used to be, as a child, as a teen ager, as a youngster ,and who is now! The real happy and playful soul. That’s it!

       Strangely I am not at all regretting those years , it’s the beauty of time that teaches you and holds you upright . In-fact I respect the way it went ,carving out of me a persona who was always  the core, it was regaining myself, and for that the cost doesn't really matter.!

Regaining yourself is just like beholding  that old preserved thing may be a box, a toy, a book, a pen, a slice of cloth, dices ,beads ,  the thing which belongs just to us. We relish it for our entire life , physically or in the memory. Merely   glimpse of  it gives you some unexplained pleasure, sense of being yourself, and if it gets misplaced, you will end up going haywire, till you finally recover it and counting  the price you paid in term of time spent in searching it is meaningless..!

 What is it ,which is so marvelous , and magical, it’s that piece  of soul, ever charming! Which we don’t want to miss on.!

Its ok, if it didn't cross me at the age of 27 , I am still happy  about the expedition called life .

I have traveled a lot, without caring about bills or debts to pay, enjoyed exotic vacations , met new folks, creating new bonds  always , I had enjoyed a great friend circle continually with variety of interests and age groups, I had read a lot  ,and I am still having an insatiable hunger for all of these , because that’s what living  and feeling alive is all about..! there is no point in living if you cant feel alive.

   I am feeling this is a grace of God to grant me such a life I had so far  not at all perfect but the way I am, totally   imperfect and in the search of perfection.

 I am calling it happy aging..!